Naiwnie o władcy i władczości

Jest egzotyczny dla współczesnych a kluczowy dla nas chrześcijan. Jan w swoim widzeniu dostrzega Jezusa – Syna Bożego i raportuje A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW. Gdy poddamy się tej współczesnej niewiedzy, to czy mamy w ogóle szansę podążyć za Janowym spojrzeniem? Czy dostrzeżemy Jezusa – Króla i Władcę nie tylko na kartach Ewangelii, ale także i wtedy, gdy przyjdzie?

Na metodologii uczę, że gdy poznanie rozpoczyna się od zera, wówczas trzeba odważyć się na myślenie naiwne. Ono ma swoją siłę i skuteczność. Spróbuję go i mam nadzieję, że w ten sposób zachęcę do dyskusji na temat władcy i władczości moich miłych Czytelników. Jak profesor przyzna się do swoich naiwnych wyobrażeń, to może i inni się odważą.

Jako chłopiec lubiłem bajki i powieści historyczne o władcach. Dzisiaj widzę i umiem nazwać, że najbardziej w postaci władcy poruszała mnie „dalekosiężna troska” o poddanych. Ci żyli sobie gdzieś daleko, żyli swoim życiem, a przecież doznawali dyskretnej i przemożnej opieki władcy. Nie cierpiałem zaś władców nieudolnych, pozbawionych daru przewidywania, niesprawiedliwych i tyranów.

Ujmowały mnie szczególnie opowieści o królach, jak bajka Grimmów o Drozdobrodym, przebranych za żebraków, o królewskich synach wychowywanych tak, by doznawali trudu egzystencji najlichszego poddanego, by uczyli się żołnierskiego rzemiosła poczynając od umiejętności najprostszego żołnierza – Aleksander i Chrobry w powieściach Bunscha.

Pamiętam, jak gniewał mnie wiersz Konopnickiej o Jasiu i królu, co poszli na wojnę. W moich oczach król ze swoją drużyną bronił swoich poddanych przed rozbójniczymi napastnikami. W królewskiej drużynie służyło się z dobrej woli i nie było w królestwie służby zaszczytniejszej. A ten król Konopnickiej, to taki „nieprawdziwy król”.

Królowi należał się hołd, cześć i przychodził sponatnicznie w jego obecności. Niezapomniana scena z Potopu, gdy dzicy górale, którzy uratowali Jana Kazimierza, klękają przed nim, bo król. A opowieści o świętych monarchach, o królach walczących i ginących w bitwach w obronie królestwa.

Naiwne. Ale czy bez tej naiwności można opisać obraz idealnego władcy? A jaki on potrzebny chociażby po to, by zrozumieć dzisiejsze czytanie z Marka o uzdrowieniu kobiety cierpiącej na krwotok i wskrzeszeniu córki Jaira. Jezus jako władca życia biologicznego, jako pan dwóch darów z nim związanych: zdrowia i pełni świadomej aktywności. Jair, ktory pada Mu do nóg i prosi o królewską łaskę. Kobieta dotykająca szaty Króla. Jezus rozkazujący służbie, nakazujący dziewczynce podnieść się z letargu. Władca niekwestionowany.

Ten idealny obraz władcy jest także potrzebny, by móc zacząć rozmyślać o takiej cesze ludzkiej jak władczość. Józef egipski. Gdziekolwiek się zjawi zostaje przełożonym: w domu Putyfara, w więzieniu, na dworze faraona, w swoim rodzie wreszcie. Co on takiego w sobie ma, że zawsze staje się zarządzającym?