Na przekór

O co chodzi? Jestem na urlopie i zwiedzam miejscowe kościoły. Powiedziałem sobie że nic mnie nie wytrąci z dobrego humoru. W szczególności nie będę się puszył na niechlujną liturgię. Niejednokrotnie czytelnicy liturgia.pl strofowali mnie za to, że w końcu msza to msza i nie są ważne jakieś tam dominikańskie fajerwerki, tylko istota liturgii. Tych – nota bene – mają tu sporo. Fajerwerków, ma się rozumieć, nie dominikanów. Z okazji uroczystości Theotokos, poszedłem do kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Lubię to miejsce, choć ziąb tam okrutny.

Poszedłem i mam za swoje: zamiast "Chwała na wysokości" – kolęda, zamiast "Wierzę" – akty strzeliste. Ksiądz bardzo się starał, mówię to bez kozery. Śpiewał, modlił się gorliwie. O psalmie responsoryjnym powiedział nawet, że to śpiew między czytaniami. Szkoda, że przeczytany. Kazanie streściłem już w pierwszym akapicie. I po co o tym wszystkim piszę? Na przekór.

Bo na przekór źle sprawowanej liturgii, brakowi wykształcenia teologicznego i nieświadomości własnych błędów, mamy oktawę. Cudownie skomponowane oficjum, które na ósmy dzień przypomina i interpretuje pierwszy. Jeszcze raz słyszymy, że stało się to dzisiaj. Choć pasterka dawno za nami, bąbelki z szampana sylwestrowego prawie się wyszumiały i tylko kilka ostatnich sztucznych ogni zostało do wypalenia i wszystko zaczyna wracać do szarej normy… to na przekór temu: "Cudowna tajemnica objawiła się dzisiaj: natura doznała odnowy, Bóg stał się człowiekiem; niezmienny w swoim Bóstwie przyjął to, co ludzkie, niczego nie mieszając ani nie dzieląc". (Ant. ad Benedictus)