Minus jeden

Popłakałem trochę w nocy. Ula Dąbrowska napisała do mnie wieczorem, że jeden z braci odszedł z nowicjatu, wczoraj wyjechał. Smutno.

Skomentuj

Nie, nie chciałbym go zatrzymywać, bo wierzę, że Pan otwiera przed nim inną drogę. Ale jednak smutno, bo przywiązałem się do niego, i wciąż myślę o nim jak o jednym z moich dzieci, za które jestem w jakiś sposób odpowiedzialny – jak za wszystkich moich uczniów, także tych już ‘dorosłych’ i samodzielnych. I uświadamiam sobie po raz kolejny, że za mało ich kocham, za mało się za nich modlę, za mało się o nich troszczę. Zawsze za mało. Za mało jestem-dla-nich.

I smutno mi, że nie mogłem się z nim – bom ciągle pomalowany na fioletowo gencjaną – pożegnać. Miałem dla niego zrobić tłumaczenie rubryk starego, dominikańskiego mszału, i nie zrobiłem; ciągle noszę w teczce te teksty. Mam nadzieję, że kiedyś przetłumaczę i mu wyślę.

Notam faciat tibi Dominus viam, in qua ambules.


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Marcin L. Morawski

Marcin L. Morawski na Liturgia.pl

Filolog (ale nie lingwista) o mentalności Anglosasa z czasów Bedy. Szczególnie bliska jest mu teologia Wielkiej Soboty. Miłośnik Tolkiena, angielskiej herbaty, Loreeny McKennitt i psów wszelkich ras. Uczy greki, łaciny i gockiego. Czasami coś tłumaczy, zdarza mu się i wiersz napisać. Interesuje się greką biblijną oraz średniowieczną literaturą łacińską i angielską. Członek International Society of Anglo-Saxonists, Henry Bradshaw Society.