Małżeństwo jak liturgia, czyli o czasie świętym

Jedną z cech charakterystycznych przeżywania liturgii jest dla mnie poczucie kompresji czasu połączone z głębokim przeświadczeniem, że w tym okresie, którego trwania (chronosu) nie zauważyłem (oto bowiem zakończył się, a ja jestem zdziwiony, że to już), stało się mnóstwo ważnych i kluczowych rzeczy, które w sposób niesłychanie subtelny, omijający bezpośrednie pole świadomości, mnie przemieniają. Pamiętam szczególnie mocno jedno, w zasadzie bardziej okołoliturgiczne niż liturgiczne wydarzenie, kiedy czegoś takiego doświadczyłem. Było to chyba wiosną osiem lat temu, gdy z grupą chłopaków z „Beczki“ i okolic i kilkoma braćmi OP, pod kierunkiem o. Marka Rojszyka (wówczas chyba jeszcze diakona), po blisko półrocznym przygotowywaniu się śpiewaliśmy w krakowskim klasztorze starorzymskie Nieszpory Paschalne (nawiązując oczywiście do ich rekonstruktywnego wykonania przez Marcela Peresa i Ensemble Organum). Jak to wypadło na zewnątrz, nie mam szczerze mówiąc pojęcia, ale pamiętam moje (nasze) zdziwienie, kiedy po skończonych nieszporach zeszliśmy do zakrystii i okazało się, że śpiewaliśmy grubo ponad godzinę. Pamiętam dwa punkty w czasie: początek i koniec, ale moja pamięć czasowa zgubiła trwanie zachodzące pomiędzy nimi. Nie oznacza to w żaden sposób wyłączenia świadomości, gapiostwa, myślenia o niebieskich migdałach. Pamiętam napięcie i uważność poświęconą każdemu alleluja, każdemu wersetowi, każdej antyfonie czy responsorium. Pamiętam spokój.

Identycznie to samo poczucie, choć dotyczące lat, mam teraz myśląc o naszym małżeństwie. Pamiętam świetnie początek, akademicką 9-tkę, na której otoczeni przez rodzinę i przyjaciół (z których kilkoro jest tu na blogach), zaśpiewaliśmy nasz Introit. No i jest ten punkt dzisiejszy, bynajmniej jeszcze nie koniec, w którym mówię sobie: „O to już? Już siedem lat? Nie zauważyłem“. A wiem dokładnie, co się w tym czasie stało, jak bardzo był on pełen błogosławionego napięcia i uwagi,  jak bardzo mnie, nas przemienił, jak naszą miłość utwierdził. I nie waham się nazwać go czasem świętym, a nawet zawłaszczyć dla jego określenia terminu liturgia. W nim bowiem zanika chrono-logia samotnego bezsensownego bycia-ku-śmierci, a życie zmienia się w podróż od kairosu do kairosu, od momentu, dobrego aby w nim przyjąć miłość, do momentu dobrego, aby w nim okazać miłość, od świętości słowa, do świętości ofiary.