Liturgia jako hobby

Wiedzą, kto naprawdę zabił generała Sikorskiego, rozwiązali zagadkę Trójkąta Bermudzkiego, potrafią godzinami dyskutować przyczyny klęski Napoleona. Pamiętam z pewnego wyjazdu DA dwóch takich, którzy zaraz po przebudzeniu wszczynali dyskusje o wadach i zaletach rozmaitych modeli samochodów, o wynikach meczów, o sekretach wojskowej strategii itp. itd.

To nawet sympatyczne, póki jest zupełnie oderwane od spraw naprawdę ważnych. Gorzej, jeżeli ktoś w taki sposób (nazwijmy tego kogoś hobbistą) zaczyna się zajmować kanonami, soborami, liturgią… Nie: wiarą, pobożnością, modlitwą, ale tym, co da się w pewnej mierze policzyć, przebadać, porównać i z czego można rozliczać innych ludzi: ilość słów, używany język, zgodność z normą (dzisiejszą lub dawną), rozstaw wzniesionych rąk celebransa, krój szat… Boisko tej gry jest ogromne. Można przymierzać cytaty z kazań do odpowiednich paragrafów Kodeksu, można recenzować przekłady, można węszyć spiski i piętnować domniemane nadużycia… Gra nigdy się nie kończy. Czy ma cel? Raczej nie. Skoro nie sposób doszukać się zasad, a boisko zdaje się nie kończyć, to i celu nie ma. Wystarczy sama przyjemność gry.

Wolę tych pierwszych dziwaków. Ich dociekania rzadko dotykają kwestii moralności i wiary. Sprawa jest czysta: ich rozmowy, choćby pochłaniały godziny, toczą się obok prawdziwego życia. W drugim przypadku słuchacz ma wrażenie, że jest świadkiem walki o pryncypia. Dziwnym trafem ta walka omija drobne cnoty takie jak uważne słuchanie, grzeczność, świadomość, że hobbista-amator to nie uczony autorytet…