„Litościwi” Polacy i kanadyjski kapelan

Było to w czasie drugiej wojny światowej. W szpitalu, do którego trafiali ranni żołnierze, znalazł się pewien młody, ciężko ranny Kanadyjczyk, z indiańskiej rodziny. Ten chłopak wiedział, że umiera, i prosił swojego kapelana, aby przy nim był aż do końca, i pomógł mu zachować jak najdłużej przytomność, a przynajmniej powiedział mu wyraźnie, kiedy agonia będzie już w ostatnim stadium. Ksiądz spełnił jego prośbę; kiedy widział, że chłopak odchodzi, głośno nad nim krzyknął: "Uważaj, umierasz!"

Kiedy ten młody człowiek umarł, obecni na sali szpitalnej Polacy z oburzeniem zwrócili się do kapelana: "Jak ksiądz mógł tak postąpić, tak okrutnie uświadamiać komuś śmierć, zamiast przekonywać go, że wszystko będzie dobrze, albo przynajmniej pozwolić mu odejść w całkowitej nieświadomości!"

Kapelan odpowiedział: "Po pierwsze, on mnie o to prosił, i spełniłem tę prośbę. Po drugie, to był – po narodzinach – najważniejszy moment jego życia. Kiedy się rodzimy, nie jesteśmy tego świadomi, ten moment rozpoczęcia życia nam umyka. On chciał świadomie wejść w ten drugi najważniejszy moment w życiu, może nawet ważniejszy niż ten pierwszy."

Osoba, która mi tę historię opowiedziała, lubiła słowo "zwłoki" – etymologicznie to, co zostało zwleczone. Zrozumiała to, kiedy umarła jej matka: "Po prostu nagle wiedziałam, że to, co jest w trumnie, to nie jest matka, że ona jest gdzieś indziej. To jest tylko to, co ona z siebie zwlekła. Tak jak jej palto, które kilka dni potem komuś oddawałam."