Paschał posiada niezwykle ważne znaczenie w liturgii Wigilii Paschalnej. Najstarsze świadectwa zapalania świecy paschalnej znajdujemy m.in. w V w. w Jerozolimie, gdzie uroczyście zapalano świecę podczas Wigilii Paschalnej. Również św. Augustyn wspomina w swoich homiliach o obrzędzie zapalania świec podczas czuwania wielkanocnego. Liturgia rzymska przejęła zwyczaj używania świecy paschalnej z liturgii galijskiej, sięgającej swoimi źródłami tradycji wschodniej. W czasach średniowiecza ozdabiano paschał znakiem krzyża oraz literami Alfa i Omega – Chrystus jest początkiem i pełnią czasów i do Niego należy wieczność. Bieżąca data na paschale jest związana z tradycją rozpoczynania roku od dnia Paschy, a pięć gwoździ zdobiących krzyż, nawiązuje do ran Chrystusa, widocznych po Jego zmartwychwstaniu.

Paschał jest symbolem Chrystusa Zmartwychwstałego, który wyprowadza nas z ciemności do światła, ze śmierci do życia i, jako starotestamentalny słup ognia prowadzący Izraelitów (Wj 13,21), wprowadza nas w przeżywanie tajemnic paschalnych.

o. Marcin Drąg OFMConv, inf. i fot. ze strony franciszkanie.pl