Kościół zadziwiony tajemnicą Wcielenia

Głos „zwiastuna radosnej nowiny” podczas „liturgii w dzień” głosi: „Boże, Ty w przedziwny sposób stworzyłeś człowieka i w jeszcze cudowniejszy sposób odnowiłeś jego godność…”

Kolekta, która odwołuje się do tajemnicy stworzenia, bardzo pięknie koreluje z Ewangelią odczytywaną w dzisiejszym dniu: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. (…) Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało” /J 1,1. 3/. To Słowo, przez które Bóg stwarza świat, stwarza człowieka, dopełnia teraz swoje dzieło – zstępując w łono Dziewicy Maryi, bierze na siebie ludzkie ciało, by odtąd moc miłości przenikała wszystko, co cielesne – oto przedziwne dopełnienie dzieła stworzenia, tym bardziej niezwykłe, że dokonujące się za zgodą człowieka; Maryja, pokorna Służebnica Jahwe, całe swoje życie wsłuchująca się w Słowo Boga (przez co staje się Jego nosicielką jeszcze przed poczęciem Go) może odpowiedzieć słowami Pana z początku czasów, początków wszelkiego istnienia: „Niechaj się stanie” (Łk 1, 38; Rdz 1,3)¹.

W dalszej części kolekty słyszymy: „Daj nam uczestniczyć w bóstwie Twojego Syna, który przyjął naszą ludzką naturę”.

Ważne jest, byśmy umieli patrzeć na liturgię jako na pewną całość, w której poszczególne części przenikają się i tłumaczą się wzajemnie. Słowa tej kolekty prawie dokładnie powtórzone są w innym miejscu Mszy Świętej, podczas ofiarowania darów chleba i wina a towarzyszy tym słowom gest połączenia wina i wody. W modlitwie wypowiadanej szeptem przez kapłana pojawia się słowo „misterium” – tajemnica. Gest zmieszania wody i wina wyraża zatem tajemnicę Wcielenia; wino oznacza boskość; woda, to nasze człowieczeństwo, w które przyoblekło się Słowo. Oto odsłania się prawdziwy sens i powołanie naszego człowieczeństwa – Chrystus biorąc ciało z Dziewicy, po swojej śmierci, chwalebnym zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu „wprowadził” je w wewnętrzne życie samej Trójcy Świętej.

Oto „odnowiona godność” człowieka.

¹ Medytację tą bardzo pięknie rozwija J. Corbon, w: Liturgia, źródło wody życia, Poznań 2005, s. 36.