Kim jest „owca”, kim są „owce”?

Moje owce słuchają głosu mego, a ja znam je. Idą one za mną, a ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy. (J 10. 27 – 30)

Skomentuj

 
Owca jest ufna i durnowata. Ma jednak dość rozumu, by rozpoznać pasterza. Ufnie za nim podąża. Łatwo się zagapia i gubi. Podlega sile odruchów stadnych. Idzie, gdzie inne idą. Ma duży spokój, wiele zniesie. Lubi łagodne traktowanie, bo sama łagodna.
 
Owce Jezusa to jest taki typ ludzi, który podpada pod powyższe analogie. Kierują się ufnością, a nie rozumem, bo tego ostatniego niewiele. Nie cierpią braku łagodności. Zaraz się płoszą. Łatwo zbijają się w grupy i bez pasterzy są całkowicie bezradni – giną.
 
Pasterz szuka pastwisk dla swoich owiec. Szuka pożywienia. Czym Jezus karmi swoje owce? Życie wieczne w Janowej ewangelii oznacza poznanie Boga. Bowiem owce, o których opowiada Jezus, żyją swoją potrzebę. Jego owce potrzebują prawdy tak jak prawdziwe potrzebują trawy. Prawda jest pokarmem owiec Jezusa. Wszyscy zaś, którzy karmią je nieprawdą, są złymi pasterzami. Zaś dla owiec nie ma lepszej strawy niż ta, którą karmi Jezus: poznanie Boga.
 
Widziałem stada Jezusowych owiec – tłumy ludzi ciągnących do miejsc, dokąd przybywał Jan Paweł II. Ostatnio znowu zobaczyłem ich stado: umęczeni, spokojni, poważni stali godzinami w kolejce, by skłonić głowę, przeżegnać się przed trumnami ś.p. Marii i Lecha Kaczyńskich.
 
Zmuszane do słuchania oszczerstw, obrzydliwych kłamstw, ogłupiane, znękane w swej naturalnej ufności, ufności haniebnie wykorzystywanej przez złych pasterzy, wygłodzone owce zostały nakarmione. Tak poskutkował czyn Ojca – Smoleńska katastrofa. Bo Ja i Ojciec jedno jesteśmy. Ojciec mój, który mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca.
 
   

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Marian Grabowski

Marian Grabowski na Liturgia.pl

Dr hab. fizyki teoretycznej, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Kierownik Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu. Zajmuje się aksjologią nauki, etyką, antropologią filozoficzną. Autor m.in. książek: "Historia upadku", "Pomazaniec. Przyczynek do chrystologii filozoficznej", "Podziw i zdumienie w matematyce i fizyce".