Kiedy stajemy wobec Krzyża…

Adoracja jest dzisiaj najbardziej właściwą postawą ludzi wierzących. Podchodzimy do Krzyża, aby adorować. Aby adorować Chrystusa Pana, aby adorować Jego święte rany, w których jest nasze zdrowie. Aby adorować Miłość, która nie oszczędziła siebie. Aby adorować Boga, który nie opuścił zagubionego człowieka, ale własnego Syna posłał, aby w Nim nas odzyskać.

W Krzyżu Chrystusa zapisana jest historia mojego życia i historia całego świata. Możemy w nim zobaczyć własne grzechy: kłamstwo i zdradę, lęk i małoduszność, egoizm i pychę. Ale możemy też zobaczyć wszystkie grzechy świata. Spoglądając na Krzyż, widzimy jak prawdziwe jest cierpienie, jak potężne zło, jak realny grzech. Tak realne i prawdziwe jak śmierć. Zbliżamy się do Krzyża z pokornym i skruszonym sercem, podchodzimy, aby opłakiwać nasze grzechy, ale także idziemy do Niego po nadzieję i życie.

W Krzyżu Chrystusa zapisana jest nie tylko historia zła i ciemności, ale przede wszystkim historia miłości i łaski. Krzyż jest drzewem życia. Drzewem rodzącym zdrowe i życiodajne owoce. Z przebitego boku Zbawiciela wypłynęła krew i woda, tam narodziły się sakramenty Kościoła. Dlatego podchodzimy do Ukrzyżowanego, aby zrywać dojrzałe owoce. Owoc, po który sięgnęła Ewa i podała go Adamowi, zatruty był jadem śmierci. Owoce, które podaje nam Kościół, nowa Ewa, mają w sobie życie wieczne. Po te owoce wyciągamy dzisiaj ręce. Po miłosierdzie, jakie otrzymujemy w sakramencie pokuty, po chleb, który jest Ciałem Pana. Po Słowo, które przynosi nam światło. Mocą łaski płynącej z sakramentów Kościoła możemy odmienić nasze życie, mocą tej łaski jesteśmy zdolni do tego, aby kochać i przebaczać, aby budować i przemieniać świat, w którym żyjemy.

Jakub Kruczek OP