Jedność, wielość, miłość

Pozornie są to dwie odrębne sprawy: z jednej strony pielęgnowanie jedności z biskupem Rzymu, a z drugiej otwarcie na braci odłączonych. Jedność (właśnie jedność!) tych spraw pięknie pokazał Jan Paweł II, kiedy w encyklice Ut unum sint zachęcił zwierzchników i teologów innych wspólnot chrześcijańskich, aby pomogli mu wypracować właściwy model Piotrowej posługi jedności.

Przy okazji cytat z soborowego dekretu o ekumenizmie. Zwracam uwagę na precyzyjne określenie, w jakich dziedzinach różnorodność jest dopuszczalna, ba, konieczna. Katolickość i apostolskość Kościoła ma się wyrażać przez jedność (unitas), a także wolność (libertas) ujawniającą się w różnorodności (in variis formis, diversitas), a w tym wszystkim zasadą naczelną jest caritas.

Strzegąc jedności w rzeczach koniecznych niech wszyscy zachowają w Kościele należną wolność, stosownie do zleconych sobie zadań, zarówno w różnych formach życia duchowego i karności, jak też w rozmaitości obrzędów liturgicznych, owszem nawet w teologicznym opracowaniu objawionej prawdy: we wszystkim zaś niech pielęgnują miłość. W ten sposób działając sami będą z każdym dniem coraz pełniej objawiać w całym tego słowa znaczeniu katolickość, a zarazem i apostolskość Kościoła. (Unitatis redintegratio, nr 4).