Jakie są zasady udzielania Komunii św. niekatolikom?

Z nauczania Kościoła wynika, że do udzielenia Komunii św. osobie innego wyznania nie jest konieczna jej konwersja na katolicyzm. W wyjątkowych przypadkach istnieje możliwość udzielania Komunii św. osobie innego wyznania w kościołach katolickich. Rozstrzygają to m.in. przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego i instrukcje wydawane przez watykańską Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. W encyklice „Ecclesia de Eucharistia” papież Jan Paweł II napisał, że w pewnych szczególnych przypadkach można udzielić Komunii chrześcijanom, którzy „gorąco pragną ją przyjąć, dobrowolnie o nią proszą i przejawiają wiarę, jaką Kościół katolicki wyznaje w tym sakramencie”.

Według KPK, Kan. 844 § 4: „Jeśli istnieje niebezpieczeństwo śmierci albo przynagla inna poważna konieczność, uznana przez biskupa diecezjalnego lub Konferencję Episkopatu, szafarze katoliccy mogą godziwie udzielać wymienionych sakramentów [pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych- przyp. mw] także pozostałym chrześcijanom, nie mającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, którzy nie mogą się udać do szafarza swojej wspólnoty i sami o nie proszą, jeśli odnośnie do tych sakramentów wyrażają wiarę katolicką i do ich przyjęcia są odpowiednia przygotowani”.

Potwierdza to Instrukcja «Redemptionis sacramentum», dotycząca norm sprawowania Eucharystii, opracowana przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, ogłoszona 25 marca 2004 roku. Według par. 85 „warunki ustanowione w kan. 844 § 4, od których nie można w żadnym razie odstąpić, nie mogą być od siebie oddzielane; dlatego zawsze wymaga się spełnienia ich wszystkich równocześnie”.

Papieska Rada ds. Popierania Jedności Chrześcijan w wydanym w 1993 roku „Dyrektorium ekumenicznym” przypomniała, że „ze względu na chrzest członkowie innych Kościołów i Wspólnot eklezjalnych znajdują się w realnej, chociaż niedoskonałej, komunii z Kościołem katolickim”, sakramentalnym węzłem jedności jest chrzest a pokarmem duchowym Eucharystia (pkt. 129). „W świetle tych dwóch zasad podstawowych, które należy zawsze brać razem pod uwagę, Kościół katolicki, w sposób ogólny, dopuszcza do komunii eucharystycznej oraz do sakramentów pokuty i namaszczenia chorych wyłącznie tych, którzy pozostają w jedności jego wiary, kultu i życia eklezjalnego. Z tych samych względów Kościół uznaje także, że w pewnych okolicznościach, w sposób wyjątkowy i pod pewnymi warunkami, można się zgodzić, a nawet zalecić dopuszczenie do tych sakramentów chrześcijan innych Kościołów i Wspólnot eklezjalnych”.

W punkcie 131 wymienione są warunki, według których szafarz katolicki może udzielać sakramentów Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych osobie ochrzczonej, znajdującej się w sytuacji niebezpieczeństwa śmierci: „chodzi o to, by osoba ta nie miała możliwości udania się, celem otrzymania upragnionego sakramentu, do szafarza własnego Kościoła lub Wspólnoty eklezjalnej, by prosiła o dany sakrament w pełni dobrowolnie, by przejawiała katolicką wiarę w ten sakrament i by była należycie dysponowana”.

W innych przypadkach niż niebezpieczeństwo śmierci podane warunki mogą być zweryfikowane przez miejscowego biskupa: „Zaleca się usilnie, by biskup diecezji, uwzględniając normy, które mogły być już podane w tej dziedzinie przez Konferencję Episkopatu lub przez Synody Kościołów wschodnich, dał wskazania ogólne, pozwalające ocenić sytuację w przypadku wielkiej i naglącej konieczności oraz zweryfikować podane warunki”.

na podst. KAI