Intencja

Słońce ziemi świętej, pejzaż, niewidoczny zza horyzontu, pejzaż, który mam daleko przed oknami. Aleppo, droga do Damaszku. Nie ma świętego Pawła, jest Nowy Testament. Kto z nas wyjdzie do niewiernych i niewierzących? Czy ludy upadną na twarz, słysząc Dobrą Nowinę?

Nie ma Michała Archanioła, który by przekłuł gardło i podeptał władcę tego świata. Mocny jest Pan, sprawiedliwy, lituje się nad grzesznikiem. O co tu się modlić? O pokój? Żeby się skończył skandal grzechu i cierpienia?

Żeby Bóg odmienił serca rządzących, igrał ich myślami, jak czynił niegdyś z faraonem. Niech muzułmanie, Izraelczycy, Amerykanie i Rosjanie nie zbliżą się do siebie przez całą noc i przez wszystkie lata. Niech wojna zgaśnie, zanim wybuchnie. Pan jest Panem decyzji, poddana mu przypadkowość i głuche rachunki prawdopodobieństwa.

O co się modlić. O pokój za kilkadziesiąt lat, pokój dla wnuków, które może będą i może przeżyją. Modlić się o zażegnanie konfliktu, o odpływ broni i złych zamiarów. Wierzyć, że może się stać to, co nie nastanie. Wiem przecież, że nie nastanie.

Anioł nikomu ręki nie wstrzyma, gniew Pański nie spłynie. Zamysły władców-głupców, których imion już prawie nie pamiętam, pozostaną głupie. Wielkie mocarstwa będą się zbroić, obrastać w wielkomocarstwowość. Będą ginąć niewinni ludzie. Chociaż wszyscy jesteśmy winni.

Więc modlić się tylko o koniec. O sąd i ostateczność. Modlić się o Paruzję, której ciągle brakuje. Może jeszcze kilkadziesiąt lat było do przeżycia, może dzieci, praca, radość, ale trzeba się modlić o koniec. Dla nas i całego świata. Niech przyjdzie śmierć, by śmierci więcej nie było. Niech zabrzmi trąba. Dźwięk miłosierdzia dla ludzi. Któż jak Bóg.