III tydzień Wielkiego Postu – Prawica Pana

Dokładnie ta sama modlitwa, bez żadnej korekty, jest przeznaczona na ten dzień w Mszale z 2002 r. Podaję tłumaczenie tynieckie, bo polskiego tłumaczenia liturgicznego tego ostatniego jeszcze nie ma.

„Podaj, Panie, wiernym Twoim prawicę niebieskiej pomocy, aby Cię całym sercem szukali i mogli otrzymać to, o co nabożnie proszą”.

Niestety na tej modlitwie podobieństwa liturgii tego dnia między formą dawniejszą a zreformowaną się kończą. Szkoda. Dla mnie bardzo z prośbą tej modlitwy współbrzmią czytania biblijne. Jako lekcja czytany jest prawie cały 13 rozdział Księgi Daniela (pominięte jest 8 z 62 wersów), tj. historia Zuzanny, a jako ewangelia początek 8 rozdziału ze św. Jana, czyli opowieść o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie.* Oto Bóg wyciąga swoją prawicę i ratuje od śmierci dwie kobiety oskarżone o to samo. Wobec jednej oskarżenie jest fałszem, drugą złapano na grzechu! A obie te lekcje łączy psalm gradualny:

Si ámbulem in médio umbrae mortis, non timébo mala: quóniam tu mecum es, Dómine

“Chociażbym chodził ciemną doliną, złą się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną, Panie”.

Euchologium mszalne III tygodnia Wielkiego Postu w klasycznej formie rzymskiej jest spięte jakby klamrą, właśnie motywem prawicy Pańskiej. Bo zacytowana modlitwa kończy msze sobotnią. Msza zaś III niedzieli zaczyna się następującą kolektą:

Quaesumus, omnípotens Deus, vota humílium réspice: atque ad defensiónem nostram, déxteram tuae majestátis extende

„Wszechmogący Boże, wejrzyj, prosimy, na pokorne modły i wyciągnij w naszej obronie prawicę Twojego majestatu”.

Ostateczną odpowiedzią na prośby obu tych modlitw, pojawiających się w połowie Postu, jest Pascha Chrystusa. Ojcowie Kościoła pisali, że to Jezus Chrystus jest Prawicą Pana, która to formuła wcześniej niż w liturgii obecna jest już przecież w Biblii, choćby w Psalmach. Dlatego śpiewy gradualne i allelujatyczne oktawy Wielkanocnej odwołują się do psalmu 117. Od niedzieli Zmartwychwstania aż do soboty białej słyszymy:

Haec dies, quam fecit Dóminus: exsultémus et laetémur in ea

„Oto dzień, który Pan uczynił; radujmy się zeń i weselmy” (Ps 117,24)

A w środę dodany jest do tego wers 16.:

Déxtera Dómini fecit virtútem

„Prawica Pańska moc okazała”!

___________________________________________________________________________

* Ten układ perykop biblijnych w nowym lekcjonarzu przeznaczony jest na poniedziałek V tygodnia, ale tylko w latach A i B, gdyż ewangelia o kobiecie cudzołożnej w roku C jest czytana w V niedzielę Wielkiego Postu. Ponadto 13. rozdział Księgi Daniela czyta się dopiero od wersu 41. Prawdę rzekłszy zastanawiam się co było motywem tego skrótu – niechęć do zanudzania Ludu Bożego nazbyt długą lekcją czy troska o jego morale, bo z odczytywanego fragmentu dość trudno się domyślić jakie motywacje i jakie powody stały za fałszywym oskarżeniem rzuconym na Zuzannę przez dwóch starców.