Stara według Prawa,
nowa według Słowa;
przemijająca jako figura,
wieczna jako łaska;
zniszczalna przez zabicie baranka,
niezniszczalna przez życie Pana;
śmiertelna przez pogrzebanie w ziemi,
nieśmiertelna przez powstanie z martwych.

Stare jest Prawo,
nowe jest Słowo;
przemijająca figura,
wieczna łaska,
zniszczalna owca,
Pan niezniszczalny;
zabity jako baranek,
jak Bóg zmartwychwstały.
„Jak baranek na rzeź prowadzony“,
a przecież nie był barankiem;
i jak „owca niema“,
a przecież nie był owcą.
Figura bowiem przeminęła,
a Prawda została znaleziona.

Zamiast baranka Bóg przyszedł,
i zamiast owcy człowiek,
a w człowieku Chrystus,
który ogarnie wszystko.

Tak więc zabicie baranka,
i uroczystość Paschy,
i litera Prawa
wypełniły się w Chrystusie Jezusie,
do którego zmierzało wszystko w Starym Prawie,
a tym bardziej jeszcze w porządku nowym.

Prawo bowiem także stało się Słowem,
stare stło się nowym
– jedno i drugie wyszło z Syjonu i z Jerozolimy – 
i przykazanie stało się łaską
i figura rzeczywistością,
i baranek Synem,
i owca człowiekiem,
i człowiek Bogiem.

Zaiste zrodzony jak Syn,
prowadzony na rzeź jak baranek,
złożony na ofiarę jak owca,
i pogrzebany jak człowiek,
powstał z martwych jak Bóg,
gdyż z natury był Bogiem i człowiekiem.

On sam jest wszystkim:
prawem, jako że sądzi,
Słowem, jako że uczy,
łaską, jako że zbawia,
Ojcem, jako że daje życie,
Synem, jako że otrzymuje życie,
barankiem, jako że cierpi,
człowiekiem, jako że jest pogrzebany,
Bogiem, jako że zmartwychwstaje.
Taki jest Jezus Chrystus,
„któremu chwała na wieki. Amen“.

Taka jest tajemnica Paschy.

Tłum. A. Świderkówna, [w:] Pierwsi świadkowie. Pisma Ojców Apostolskich, tłum. A. Świderkówna, oprac. M. Starowieyski, Wydawnictwo M, Kraków 1998, s. 308-310