Fascynujące

Wszystko wydaje się być oczywiste: drewno stalli, kamień murów bazyliki. A przecież te kamienie i drewno mają swoją historię, ileż lat potrzebowały by dojrzeć i żeby mogły zostać użyte, ile troski i starań ludzi miłujących Boga, żeby taką ogromną świątynie postawić, i to w czasach, kiedy nie znano takich technik jak dzisiaj ułatwiających stawianie takich ciężarów… Czy to rzeczywiście takie banalne? Ile już pokoleń troszczyło się o tę świątynię, ile dźwięków słowa mówionego i śpiewanego te mury odbijały…? A fenomen dźwięku kto ogarnie? Przecież ogromne świątynie z czasów gotyku i późniejsze pomyślane były do celebracji bez mikrofonów… Któż obecnie odważy się nie użyć mikrofonu i dlaczego nie? Czy różnię się fizycznie od ludzi żyjących w czasach św. Jacka? Poza tym, że żyję winnym tempie nie dostrzegając (tak jak ludzie dawniej) fenomenu drobiazgów stworzenia na pewno nie jestem inny. I w całym tym fenomenie architektury, stworzenia i myśli twórczej inspirowanej Bogiem celebrans mówi: „Pan z wami”. Nie byle kto, ale sam Bóg ze mną! To też takie oczywiste? Skoro tak często przechodzę zbyt szybko obok drobiazgów, w których zawarte tyle geniuszu Stwórcy, to jak mogę pamiętać o Nim samym, tak bardzo obecnym w stworzeniu. Później, po konsekracji, celebrans przywołuje kolejne stworzenia mówiąc również w moim imieniu: „Boże Wszechmogący, niech Twój święty Anioł zaniesie tę Ofiarę na Twój ołtarz w niebie. Niesamowity moment: w miejscu, w którym jestem są też (czy potrafię sobie to wyobrazić czy nie) inne stworzenia, które nieustannie wielbią Stwórcę słowami Święty, Święty, Święty… Fascynujące!