Dwie ścieżki życia

Błogosławieństwa, a właściwie orzeczenie o szczęśliwości, dotyczą tych, którzy żyją nadzieją królestwa Bożego, a na świecie doznają niesprawiedliwości i są prześladowani ze względu na Chrystusa. „Biada” natomiast odnosi się do tych, którzy pokładają nadzieję w doczesnych radościach i korzystają z nich w pełni. Dlatego oni już otrzymują swoją nagrodę, gdy natomiast tamci spodziewają się radości wiecznej, której nie będą pozbawieni. O ile u Mateusza Pan Jezus daje nam nowe prawo, wskazuje wartości, jakie prowadzą do szczęścia wiecznego, o tyle u Łukasza występuje jak sędzia, który orzeka o nagrodzie i karze: „wy jesteście szczęśliwi, tamtym biada”. Nie ma możliwości pogodzenie z sobą tych dwóch odmiennych nastawień do życia.

Tę samą prawdę wypowiada św. Paweł w dzisiejszym pierwszym czytaniu:

Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi … Zadajcie więc śmierć temu, co jest przyziemne w /waszych/ członkach: rozpuście, nieczystości, lubieżności, złej żądzy i chciwości, bo ona jest bałwochwalstwem. Z powodu nich nadchodzi gniew Boży na synów buntu (Kol 3,1–3.5n).

Święty Paweł wyraźnie nawiązuje do chrztu, który jest zanurzeniem w śmierci Chrystusa, aby razem z nim żyć. Chrzest jest momentem śmierci dla świata i narodzinami do nowego życia. Przy czym dla św. Pawła oznacza to życie w Chrystusie:

Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale (Kol 3,3–4).

Ta perspektywa osobowej więzi miłości, która daje nam nowe istnienie, jest konsekwentnie prowadzona przez św. Pawła. Nie można mieć udziału w nowym życiu, gdy się niszczy tworzoną przez Chrystusa przestrzeń więzi osobowej. Życie według świata, czyli według pożądliwości ciała, charakteryzuje się: rozpustą, nieczystością, lubieżnością, złą żądzą, chciwością, która dla Jezusa jest bałwochwalstwem. Dalej św. Paweł wymienia: gniew, zapalczywość, złość, znieważanie, haniebną mowę (Kol 3,8). To wszystko rodzi się z ciała, jak o tym św. Paweł pisze w Liście do Galatów (zob. 5,16nn). W dzisiejszym czytaniu nie mamy wymienionych tak zwanych „owoców Ducha Świętego”, które są znakami autentycznego życia w Bogu. Święty Paweł spośród nich wymienia jedynie prawdę, o którą trzeba ze wszech miar zabiegać. Wpierw dotyczy to wzajemnych relacji: Nie okłamujcie się nawzajem (Kol 3,9). Dalej odnosi się do poznania prawdy o Bogu poprzez obraz, którym w sposób doskonały jest Chrystus. To poznanie prowadzi nas do jedności wzajemnej w samym Chrystusie.

Ta niezmiernie głęboka prawda najpełniej wyraża się i realizuje w Eucharystii. Tutaj dochodzi do pełnej jedności przez poznanie Boga w Jego nieskończonej miłości do nas.

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 4, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.