Dlaczego się tak rozjuszyli?

 

Warta uwagi jest interpretacja gry motywów wyjaśniająca zachowania Jezusa i Jego ziomków w nazaretańskiej synagodze, którą można znaleźć w książce „Chcę widzieć Jezusa”:

 

„Jezus jest bohaterem tego dnia. Kiedy kończy czytać i siada, nadal uwaga wszystkich koncentruje się na Nim. Intryguje ich jakaś trudno uchwytna zmiana, którą w Nim wyczuwają, podnieca rozgłos, który zaczyna Go otaczać. Łaskocze ich próżność to, że wyszedł spomiędzy nich. W znakomitych nastrojach, w poczuciu harmonii i zadowolenia z siebie słuchają słów proroka Izajasza. Słyszeli je już nieraz i nie mają im nic do zarzucenia. Proroctwo o wielkim przeznaczeniu ich narodu znakomicie koincyduje z ich dzisiejszym nastrojem. Tak z przymrużeniem oka, w konwencji wschodniej przesady skłonni są wspaniałomyślnie przytaknąć, że to proroctwo odnosi się do Jezusa… I właśnie to przymrużenie oka, to takie wzięcie w cudzysłów sprawia, że mimo pozorów porozumienia, nie ma możliwości dotarcia do nich… Jezus nie miał ochoty utwierdzać ich w tym stanie świątecznego rozanielenia. On już czuje w jak fałszywym kierunku Go ciągną. Przyszedł im obwieścić rzecz niezwykłą i nową, lecz oni nie myślą rezygnować z utartych schematów. Nie przystaje na tę ich akceptację na niby”    

 

Jezus, jak czytamy, świadomie nie chce zgodzić się na nieprawdę o sobie (!), która przecież ponętna, jak ponętne jest każde uznanie i co z tego, że nie do końca prawdziwe. Nie chce nieprawdy na swój temat nawet tej sympatycznej, poczciwej. Radykalna niezgoda na nią wywołuje burzę w nazaretańskiej synagodze. Wywołuje, bo staje naprzeciw ludzkiej miłości do nieprawdy.