Czytajmy dłuższe wersje czytań!

Najgorzej wyszła krótsza wersja Ewangelii z ostatniej niedzieli. Jej pocięta wersja to: J 9, 1.6-9.13-17.34-38. Czyta się to koszmarnie, zupełnie znika cała narastająca dramaturgia dialogu faryzeuszy z uzdrowionym, nie ma końcowego fragmentu o sądzie i o tych, co twierdzą o sobie że widzą. Zaproponowanie tej wersji do czytania w kościele to w ogóle moim zdaniem rodzaj liturgicznego chuligaństwa. Alternatywne krótsze wersje czytań występują zresztą w Lekcjonarzu wielokrotnie.

Stąd mój apel w tytule: ignorujmy te krótsze wersje! Przedwczoraj, jak mamy w zwyczaju w niedziele, poszliśmy całym naszym mariańskim seminarium na Mszę do parafii. Mszy przewodniczył proboszcz ks. Marek Otolski MIC. Przed Mszą specjalnie przykazał diakonowi: „Czytaj pełną wersję. Niech Ewangelia wybrzmi cała”. To jest prawdziwe branie pod uwagę „względów duszpasterskich”. Często używa się tego określenia jako pretekstu do skrócenia lub usunięcia czegoś. A prawdziwy „wzgląd duszpasterski” wymaga raczej dbania o obfitość Słowa Bożego. Sam nigdy nie posługuję się skróconymi wersjami czytań, nie mam śmiałości tego robić. Jeśli Słowo Boże jest, według określenia Ojców Kościoła, nasieniem Ducha Świętego, to ograniczanie Słowa w liturgii jest rodzajem jakiejś duchowej antykoncepcji.

Czasem o tyle biorę pod uwagę krótsze wersje czytań, że patrzę na nie podczas przygotowywania się do homilii, ponieważ niekiedy krótsza wersja pozwala wyraźniej wychwycić kluczowe zdania, które zadecydowały o umieszczeniu tych perykop w Lekcjonarzu. Ale i tak potem w liturgii stosuję i polecam stosować tylko wersje pełne. A ten wzgląd na zdania kluczowe nie zawsze ma zastosowanie. W żadnym wypadku nie ma zastosowania choćby w te trzy niedziele, w Niedzielę Palmową (czytania Męki Pańskiej) czy w Wigilię Paschalną.