Czy papież musi być tytanem liturgii?

Natknąłem się w nich bowiem kilkakrotnie na argument, że co prawda rzeczywiście papa Franciszek nie jest tytanem liturgii, ale raz, że nie każdy musi, dwa, że ma od tego ceremoniarzy, i w końcu trzy – że wieszanie psów na – jak to ostatnio ujął Paweł Milcarek – mizerabilii papieskich liturgii sprawia, że do wieszających nie dociera niezwykłe i poruszające przesłanie Ojca Świętego.

(Swoją drogą, tak zupełnie na marginesie, to może warto byłoby się zastanowić, czy to nie właśnie mizerabilia blokuje ten przekaz – bo niby dlaczego to, co się mówi, miałoby być ważniejsze od tego, co się robi? [!] Blokuje, albo, co gorsza, sugeruje znowu, choć implicite, konflikt a przynajmniej niewspółmierność rytuału i miłości bliźniego.)

Ale wracając. No więc na takie myśli się natknąłem i jakoś od razu mocno mi one w umysłowych trybach zgrzytnęły. Bo stwierdzenie, że „co prawda Franciszek nie jest tytanem liturgii” sugeruje, iż kult Boży może być sprawowany w sposób właściwy, z dbałością o porządek, prawdę znaków i piękno (co przecież nie stoi w sprzeczności z prostotą, na litość!), tylko wówczas, gdy akurat trafi nam się jakiś tytan czy inny gigant. Stawiam zdecydowaną tezę, że żaden papież nie powinien być tytanem liturgii, że samo to rozróżnienie na papieży tytanów i mizeraków liturgicznych jest wadliwe. Papież jest głównym liturgiem Kościoła, ale to nie oznacza w pierwszym rzędzie, że jego liturgie są dla Kościoła wzorcowe, lecz że powinien w jak najbardziej wierny, pokorny i oparty na sentire cum (a więc zakorzeniony w Tradycji) sposób sprawować tę liturgię, którą Kościół mu do sprawowania daje. Na tym poziomie papież jest w stosunku do wszystkich pozostałych kapłanów primus inter pares. I nie potrzeba tu żadnego tytanizmu, przeciwnie, wystarczy prawdziwie pokorne uznanie, że w liturgii robimy coś, co nas wszystkich przekracza i ogarnia.