Co miało usiąść, zawisło

To była piękna neuma, oznaczająca niewątpliwie piękny dźwięk. Wyznaczono jej miejsce na trzeciej linii. Usiłowaliśmy ją zdobyć i wydobyć, jednak efekty naszych starań ojciec podsumował stwierdzeniem: "Wisicie na tej linii jedną ręką, a powinniście usiąść". Nie sądzicie, że to piękny widok: osiem osób (mrozy przetrzebiły skutecznie nasze śpiewacze stadko) wiszących na jednej ręce w równym rządku na linii z samotną neumą? Smętnie okręcających się na mrozie (ostatnia neuma przed pauzą, więc dźwięk długi), aby potem opaść z oddechem [ulgi] na niższy dźwięk? Zarechotaliśmy radośnie z wisielczym humorem, aby przy następnym podejściu z gracją wskoczyć na linię i z równym wdziękiem opaść na następną nutę. 

Potem były ćwiczone responsoria. Zaczęliśmy od ostatniego, najtrudniejszego, w którym "angelus" skutecznie podkopał nasze przekonanie o posiadanych możliwościach wokalnych, startując w swojej kwestii od bardzo wysokiego dźwięku. "Widać, że rozmówca wysokich lotów", jak to ujął Znany Organista. Udało nam się prześpiewać wszystkie responsoria oprócz jednego (szliśmy od tyłu, więc ostało się tylko pierwsze), w międzyczasie osiągając etap rozśpiewania skutkujący dostrzeganiem słów, których nie ma. Treść dostrzeżonego słowa nazwiązywała do substancji psychoaktywnych, więc coś na rzeczy z psychiką było.

Na koniec zaśpiewaliśmy początki wszystkich responsoriów, starając się nauczyć ich na pamięć. Chodzi o to, aby na wigilii bezbłędnie trafić w dźwięki, które należy zaśpiewać po rozpoczęciu wersetu przez kantorów. Poszło różnie i wyznajemy ze skruchą, że podglądaliśmy. Ciężko tak od razu i na pamięć.

Zapraszamy za tydzień, może mróz zelżeje. Poza tym w albercie ciepło, przytulnie i powód do radości zawsze się znajdzie!