Bóg daleki i bliski

Wielokrotnie spotkałem się w swoim życiu z pytaniem o to – gdzie jest Bóg? Pytanie mogłoby się wydawać bezbożne. A jednak opisujące ludzkie doświadczenie w poszukiwaniu Boga. Z drugiej strony wielokrotnie słyszałem od wielu ludzi świadectwa o tym, jak Bóg działał w ich życiu wręcz namacalnie.

Dzisiejsza liturgia słowa ukazuje ten niezwykły paradoks: Bóg pełen majestatu otoczony chórami anielskimi śpiewającymi: Święty, Święty, Święty, jest Bogiem, który mówi do każdego z nas po imieniu. Czytamy o tym zarówno w drugim czytaniu, gdy Paweł pisze o swoim powołaniu, jak i w Ewangelii, w której zawarty jest tekst o wybraniu Piotra. Słowa, które wypowiada Jezus do Piotra pokazują zarazem, jak wielkie zaufanie ma Bóg do człowieka: odtąd ludzi będziesz łowił. W domyśle – dla mnie. Czy w taki sposób mógłby powiedzieć tyran siedzący na tronie i nie mający do nikogo cienia zaufania?

Co więc z tym Bożym Majestatem, o którym czytamy w pierwszym czytaniu? Myślę, że my dziś mamy taką tendencję do tego, żeby „zakumplować się” z Panem Bogiem. A to nie o to chodzi. Majestat Pana Boga trzeba przyjąć i szanować. A jeżeli ten Bóg daleki staje się bliskim nam, to wcale nie dlatego, że jest to nasza zasługa. To Jego nieskończona Miłość do każdego z nas sprawia, że ta przepaść między Stwórcą a stworzeniem zostaje zasypana.

o. Łukasz Filc OP