Adoracja poprzez otwarcie drzwiczek tabernakulum

Przed II Soborem Watykańskim otwieranie drzwi tabernakulum było bardziej popularne, zwłaszcza w klasztorach i prywatnych kaplicach jako prostsza forma adoracji. W niektórych wypadkach przeorysza lub matka przełożona miały specjalne pozwolenie na otworzenie tabernakulum i ukazanie puszki.

Czasami, szczególnie w klasztorach, które praktykują adorację nieustającą, Najświętszy Sakrament był nieprzerwanie wystawiony w małej monstrancji ustawionej wewnątrz tabernakulum lub w wielkiej monstrancji postawionej nad tabernakulum. Zasłaniano ją podczas mszy oraz innych obrzędów za pomocą pomysłowych obrotowych drzwi. Ta praktyka, wciąż gdzieniegdzie stosowana, pozwalała na przerywanie i wznawianie adoracji bez uciekania się do okadzania i innych ceremonii.

We współczesnych parafiach wystawienie poprzez otwieranie tabernakulum nie jest już potrzebne, jako że każdy, kto ma możliwość otwierania tabernakulum bądź to przez święcenia kapłańskie, bądź przez specjalne pozwolenie biskupa, może również wystawiać puszkę na ołtarz lub umieszczać hostię w monstrancji. Tylko wyświęcony diakon lub kapłan może udzielać błogosławieństwa. Akolici mogą jedynie umieścić Najświętszy Sakrament w tabernakulum po adoracji bez dodatkowych obrzędów.

Mimo że nie ma wyraźnego zakazu dokonywania wystawienia przez otwarcie tabernakulum, to przepisy niemal na siłę pomijają tę formę adoracji, zakładając, że zarówno w formie skromnej, jak i uroczystej, powinna być ona odprawiana na ołtarzu.

o. Edward McNamara
tłum. Piotr Bator

Powyższy tekst pochodzi ze strony www.zenit.org i zamieszczony został dzięki uprzejmości międzynarodowej agencji informacyjnej Zenit, zajmującej się sprawami związanymi z Kościołem katolickim. Zenit publikuje m.in. pytania dotyczące liturgii, na które odpowiada o. Edward McNamara, profesor liturgiki papieskiego uniwersytetu Regina Apostolorum.