Abnegacje i ambiwalencje

Obrzęd święceń, jak tutaj można zobaczyć, będzie po włosku.
Można zapytać, czy nie jest to akt dyskryminacji wobec francuskiego biskupa.
Jednoczący język, jakim dla Kościoła zachodniego jest łacina, byłby tu bardzo odpowiedni, szczególnie dlatego, że święceń udziela biskup Rzymu. To, że po łacinie są śpiewy mszalne, hymn do Ducha Świętego, litania do Wszystkich Świętych i Ojcze nasz, to trochę za mało.
Kolokwialnie mówiąc, bł. Jan XXIII przewraca się w grobie. Dlaczego?Dlatego.”

Zwrócmy dodatkowo uwagę, że z załączonego wyżej tekstu obrzędów wynika, że celebransi odmawiali II Modlitwę Eucharystyczną. Tymczase IGMR wyraźnie mówi, że: „Prex eucharistica prima, seu Canon romanus, qui semper adhiberi potest, opportunius profertur diebus quibus assignantur Communicántes propria, aut in Missis quae Hanc ígitur propriis ditantur” (p. 365a) a z formularza Mszy z udzielaniem sakry biskupiej jasno wynika, że taka Msza ma własne Hanc igitur.

Powie ktoś, że abnegacja liturgiczna, zupełnie nie-soborowa, papieża Franciszka jest juz szeroko znana, nie ma więc sie na co oburzać.

Niestety w jakimś sensie ta abnegacja papieża (i legionu innych kapłanów) jest owocem ambiwalencji samego Mszału. Bo owszem, jak wspomniałem formularz zawiera własne Hanc igitur, zawiera też jednak odpowiednio do okoliczności sakry zmienione tekst ME II, III i IV. Jakiż jest więc sens wyżej wspomnianej rubryki z Wprowadzenia Ogólnego?

Niestety te ambiwalencje wyraźnie pokazują, że nie wystarczą zachęty i wezwania (których teraz jakby mniej się słyszy) do godnego sprawowania Świetych Obrzędów. Uzdrowienie rzymskiej liturgii bez bardzo poważnych zmian w Mszale formy zwyczajnej, po prostu się nie uda. A jedną z takich podstawowych zmian musi być uściślenie i ujednoznacznienie rubryk.