Wielki zapomniany

Zapomniany to święty, chociaż Kościół ze czcią go codziennie wspomina w jutrzni, w pieśni jego ojca, Zachariasza: "Ty, dziecię (…) przed Panem pójdziesz przygotować Mu drogi", a w każdej mszy przypomina jego słowa: "Oto Baranek Boży". Zapomniany, chociaż ma swoje święta dwa razy w roku: w dzień swoich narodzin i w dzień swojej męczeńskiej śmierci. Zapomniany, chociaż jego narodzenie jest jednym z niewielu świąt, które mają własną wigilię.

A Jan jest kuzynem Jezusa, prorokiem, chrzcicielem, męczennikiem, poprzednikiem. On, jako jedyny z proroków, szedł bezpośrednio przed Chrystusem, on Go ochrzcił w wodach Jordanu, on wskazał Go – jak śpiewamy w hymnie napisanym przez Pawła Diakona (tego samego, który spisał dzieje Longobardów) – palcem (indice). O nim sam Pan powiedział, że jest największy spośród narodzonych z niewiasty.

Kiedyś sądzono – np. Beda podzielał ten pogląd – że Jan był wolny od grzechu pierworodnego, tak samo, jak Maryja Panna. Dziś tego Kościół nie uznaje, ale wiemy z Ewangelii, że Jana napełnił Boży Duch jeszcze w łonie matki – jak nikogo spośród ludzi uświęcił go i przygotował na Pańskiego Poprzednika. Poprzedził Jezusa we wszystkim: w narodzeniu, w nauczaniu, w śmierci – i w zejściu do Otchłani. Słusznie Kościół wschodni przedstawia go na ikonach Zejścia do Otchłani, a Kościół zachodni, w  średniowiecznych misteriach, opartych wprawdzie na apokryfach, wspomina, iż w podziemiu zapowiadał nadejście Mesjasza-Wyzwoliciela.

Wyjednaj naszym wargom oczyszczenie,
Abyśmy mogli sławić twoje życie,
Cuda przez Boga dla ciebie zdziałane,
O święty Janie! (Paweł Diakon)