Tysiąc pociech

Nastała wiosna, wszystko kwitnie, od rana ptactwo urządza u nas koncerty, co z zachwytem stwierdzają moi młodzi przyjaciele przychodzący na poranną mszę w DA. Przeżywam teraz ogromną radość: to już ostatnie dni oczekiwania na chrzest moich podopiecznych, Zosi i Magdy, do których dołączy się przygotowywana innym trybem Renata.

Prawdziwa pociecha po trudach i utrapieniach, jakich ostatnio nie brakło. I jakież umocnienie w powołaniu! I przynaglenie do modlitwy za tych braci, którzy zwątpili w swoje powołanie.

W wyremontowanym budynku, w którym kiedyś mieściło się przedszkole, jest teraz siedziba naszej fundacji Sto Pociech. W sobotę siedziałem sobie w ogrodzie na zapleczu budynku. Dorośli krzątali się porządkując teren, dzieci sobie chodziły tu i tam. W pewnym momencie mały chłopiec podszedł bliżej, szeroko się uśmiechnął i poszedł dalej. Oto bezinteresowny i skromny dar!

Werset z Listu do Koryntian kojarzył nam się w nowicjacie z o. Józefem Pociechą, wówczas prokuratorem poznańskiego klasztoru. O. Józef faktycznie nas pocieszał i osładzał nam życie przynosząc łakocie.

Trwa Wielki Tydzień, dzieją się wielkie sprawy, Bóg nam przypomina o swojej nieskończonej i niestrudzonej miłości. A ja Mu dziękuję za to, że w tym roku Wielki Tydzień przychodzi do mnie pośród drobnych radości.

Być może nic więcej nie dam rady napisać w najbardziej liturgicznym okresie na liturgicznym blogu. Nic to. Inni piszą – zajmująco, z miłymi sercu filologicznymi wątkami.