Święte pytanie

Wtedy najwyższy kapłan wystąpił na środek i zapytał Jezusa: „Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciw tobie?” Lecz On milczał i nic nie odpowiedział. Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: „Czy ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14. 60 – 61)

Tego roku Kajfasz był najwyższym przywódcą religijnym Izraela – narodu, który oczekiwał przyjścia Mesjasza. Czyż nie napawała go drżeniem odpowiedzialność, jaka na nim spoczęła? To najwyższy kapłan miał być tym, kto definitywnie rozpozna Mesjasza, gdy przyjdzie. Czyż może zdarzyć się mu coś wspanialszego niż pojawienie się Syna Bożego za jego rządów? Czyż dla arcykapłańskiej tożsamości może istnieć większe nieszczęście niż przegapienie tego, na co naród czeka wieki – przegapienie ziszczenia największej obietnicy Boga? To najwyższy kapłan miał poświadczyć prawdę tego, co od Jezusa usłyszał. Dlatego pyta jak pyta. Jest to pytanie, które wkłada mu w usta sam Duch Święty. Ono nie jest pytaniem Kajfasza, ale jest pytaniem, które bierze się z namaszczenia go na najwyższego kapłana. Jest pytaniem związanym z urzędem a nie z osobą. Nie jest zasługą Kajfasza, jest podarowane.  

A  w ogóle, to powinno być zupełnie, ale to zupełnie inaczej. Zamiast oskarżać Jezusa o bluźnierstwo, powinien Go rozpoznać, powinien spełnić powołanie najwyższego kapłana i w konsekwencji upaść na twarz i oddać Mesjaszowi cześć. Tak jak trzej mędrcy miał wyrazić swą wiarę w spełnienie obietnicy Bożej.