Strój stałego diakona

Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza jednoznacznie, iż duchowny powinien „nosić odpowiedni strój kościelny, według przepisów wydanych przez Konferencję Episkopatu, a także zwyczajów miejscowych, zgodnych z przepisami prawa” (kan. 284). Diakon stały – pomimo, iż z racji udzielonych święceń, jest osobą duchowną – zwolniony jest z tego obowiązku.

Kwestię tę reguluje Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 288), pozostawiając ewentualne inne rozstrzygnięcia prawu partykularnemu. W polskim Kościele II Synod Plenarny odnosi się wyłącznie do stroju prezbitera. „Prezbiter powinien być rozpoznawalny przede wszystkim przez swoją postawę, lecz także przez swój ubiór w ten sposób, aby każdy bezpośrednio dostrzegał jego tożsamość, wyrażającą się w przynależności do Boga i Kościoła. Nieużywanie stroju kościelnego przez kapłana, z wyjątkiem sytuacji całkowicie szczególnych, może być znakiem słabego poczucia własnej tożsamości pasterza oddanego służbie Kościoła” (nr 80).

Synod nie wypowiada się jednak w kwestii strojów kościelnych używanych przez diakonów stałych. W związku z powyższym diakon stały w Polsce, jako osoba duchowna, ma prawo nosić cały czas sutannę lub koszulę z koloratką. Nie jest natomiast do tego zobowiązany.

W innych Kościołach partykularnych, na przykład w Stanach Zjednoczonych, istnieją regulacje prawne porządkujące te kwestie (National Directory for the Formation, Ministry, and Life of Permanent Deacons). Mianowicie, diakonom stałym zaleca się – ze względu na ich czynny udział w społeczeństwie i w życiu świeckim – by ich ubiór przypominał strój ludzi świeckich. Mowa oczywiście o kontekście pozaliturgicznym, jako że strój kościelny to nie to samo co strój chórowy, czy liturgiczny. Dyrektorium pozostawia jednak każdemu z biskupów możliwość doprecyzowania i wprowadzania zmian we własnym zakresie, według własnego uznania. I tak w niektórych amerykańskich diecezjach w użyciu bywają koszule z koloratką, w innych diakoni stali noszą na piersiach krzyż.