KOLEKTA

Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty sprawiasz, że wierni Twoi godnie Ci służą; * daj nam bez przeszkody dążyć do zbawienia, które obiecujesz.

Bóg jest Tym, który daje obietnicę zbawienia, to znaczy, że ze Swej strony udziela wszystkiego, co potrzebne, aby człowiek dostąpił tego daru. Jednocześnie człowiek jest tym, który dąży do zbawienia, ponieważ przyjęcie Królestwa Bożego może dokonać się tylko w  wolności. Dążenie jest przejawem pragnienia, które pogłębia się i sprawia, że pragnący dojrzewa do przyjęcia daru. Drogą owego dojrzewania jest droga służby, do której pobudza Sam Pan. Tylko wówczas służba Bogu jest prawdziwie godna, gdy płynie z Jego wszechmocy i miłosierdzia.

I czytanie – Pwt 6, 2–6

Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję.

Psalm responsoryjny – Ps 18, 2–4, 47. 51

Miłuję Cię, Panie, mocy moja,
Panie, Opoko moja i twierdzo, mój wybawicielu.

II czytanie – Hbr 7, 23–28

[…] Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi.

Werset przed Ewangelią – J 14, 23

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.

Ewangelia – Mk 12, 28b–34

Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego.

Modlitwa nad darami

Panie, nasz Boże, niech ta Eucharystia wzniesie się do Ciebie jako Ofiara czysta * i wyjedna nam dary Twojego miłosierdzia.

Modlitwa po Komunii

Panie, nasz Boże, pomnóż w nas działanie swej mocy + i przygotuj nas swoją łaską do życia wiecznego, * którego zadatek otrzymaliśmy w Najświętszym Sakramencie.

KOMENTARZ

Kiedy Mojżesz poucza lud o miłowaniu Jahwe, podkreśla: Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. Jedyność Boga może oznaczać nie tylko brak innych bożków, ale również to, iż pozwalam być Bogu Tym, kim naprawdę jest, a nie tylko takim, jakim widzę go w moim wyobrażeniu. Spotykam Go w Jego wolności, w Jego żywej obecności, w Jego prawdzie. Zrobienie w sobie przestrzeni dla Żywego Jedynego Boga może zaowocować usłyszeniem Jego głosu. Takie spotkanie dokonuje się właśnie w najgłębszej przestrzeni człowieka – w jego sercu, gdzie ma zrodzić się miłość, której domaga się Bóg. Miłość angażuje wówczas umysł i siły.

W dzisiejszej perykopie uczony w Piśmie, otwarty na głos Boży, pojmuje, że miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Te słowa nie znoszą wartości czynów i nie odnoszą nas do miłości bardziej abstrakcyjnej. Raczej odsłaniają prawdziwy sens godnej służby Bogu, tzn. takiej, która odbywa się w szczerym spotkaniu z Nim i drugim człowiekiem. Nie dzieje się to automatycznie, dzięki wyuczonym schematom, sposobom skutecznej komunikacji itp., ale przez powolne dojrzewanie w dążeniu do Królestwa Bożego, w odkrywaniu prawdy, że Bóg obecny jest we mnie i w drugim człowieku. Tymczasem nam często łatwiej o zewnętrzną kontrolę naszych zachowań, o „prawidłowe“ przestrzeganie norm, niż o prawdziwe zaangażowanie wnętrza. Według takiej perspektywy nie chodziłoby tylko o zaciśnięcie zębów i oddanie należytego szacunku człowiekowi, który w naszych oczach byłby nic nie wart, gdyby nie Bóg ukryty w nim. Chodzi o to, by zobaczyć owego człowieka jako chcianego przez Boga, jako godnego miłości. Ten konkretny człowiek stoi przede mną, bo Bóg pragnie jego obecności w świecie, podobnie jak mojej.

Chrystus Arcykapłan nieustannie wstawia się za nami do Ojca, to znaczy, że ciągle wypowiada z miłości nasze imię, to znaczy, że przez Jego Ofiarę już mamy miejsce we wnętrzu Trójcy – obietnica zbawienia już się wypełnia. Dzięki Jego samo-oddaniu, mamy możliwość dążenia i zbliżania się do Królestwa Bożego.

WSKAZÓWKI DO MEDYTACJI

Co jest dla mnie ważniejsze – mój własny obraz siebie i Boga, czy relacja pomiędzy mną a Bogiem?
W jaki sposób spotykam się z Bogiem? Czy mam swoje utarte schematy i założenia, czy pozwalam Bogu być Żywym i wolnym? Czy dojrzewam w dążeniu do zbawienia?
Jak widzę siebie i drugiego człowieka? Czy potrafię patrzeć na siebie jako chcianego od zawsze przez Boga?
Czy moje odniesienie do bliźniego jest tylko zewnętrzną formą grzeczności czy płynie z głębokiego przeżycia prawdy o Bożej miłości?  Czy moje czyny są godną służbą Bogu?

MODLITWA PO MEDYTACJI

Dobry Ojcze, daj mi odkryć jak głęboka jest Twoja miłość do człowieka, jak cenni jesteśmy w Twoich oczach. Daj mi odkryć jak wielkie dary płyną z Ofiary Twojego Syna. Jezu Chryste, dziękuję za to, że nieustannie wstawiasz się za nami u Ojca. Proszę Cię, niech Twój Duch ogarnie miłością moje serce i umysł. Niech odnowi we mnie siły, abym swoim życiem służył godnie Panu i Jego umiłowanym dzieciom. Niech dojrzewa we mnie głębokie pragnienie miłowania Ciebie i ludzi, których stawiasz na mojej drodze.

s. Wiktoria Dzięgielewska CHR