Wielkanoc i eschatologia

Pięć lat temu czas Wielkiego Postu i Oktawy Wielkanocy był tak mocno naznaczony eschatologicznie, że tego już się nie da zapomnieć.

Najpierw mniej więcej na miesiąc przed Wielkanocą zmarła na raka Krystyna, moja wieloletnia penitentka, o jej śmierci i pogrzebie zrobiłem zresztą wpis blogowy (7 marca 2010). Zaraz potem zmarł znany mi ks. Ryszard Tujak z Lublina, któremu na 3 tygodnie przed śmiercią głosiłem rekolekcje wielkopostne (głosiłem rekolekcje w lubelskim domu księży emerytów, gdzie ks. Tujak mieszkał; o ks. Ryszardzie też zrobiłem wpis 8 marca 2010).

Potem w czwartek w Oktawie Wielkanocy zmarli dwaj mariańscy bracia zakonni, w tym mój domownik Staszek. Tu jest wzmianka o nim na mariańskiej stronie internetowej:

http://www.marianie.pl/index.php?page=nowosci&id=485

a tu o drugim bracie, zresztą też Stanisławie, który tego samego dnia zmarł w Licheniu:

http://www.marianie.pl/index.php?page=nowosci&id=486

Ze Staszkiem Bednarzem widzieliśmy się ostatni raz we wtorek 6 kwietnia na klatce schodowej naszego domu. On jechał na kilka dni do swego brata, a ja wybierałem się na kilka dni do Niemiec, do Düsseldorfu, odwiedzić jedną rodzinę z lubelskiej wspólnoty neokatechumenalnej, która tam jest w misji „ad gentes”. Staszek pogodny (jak zwykle), powiedzieliśmy sobie: „No to cześć, do zobaczenia w niedzielę„. Dwa dni później w Niemczech przejażdżka po okolicy, zwiedzamy sobie Bonn, nagle telefon od mego przełożonego i wiadomość jak obuchem w łeb o śmierci Staszka. Pierwsza myśl, żeby od razu wracać do Lublina, ale przełożony mnie powstrzymuje, pogrzeb Staszka z pewnych powodów będzie nieco opóźniony.

Zostaję więc w Düsseldorfie i w sobotę 10 kwietnia kolejny cios obuchem w łeb – Smoleńsk. Oczywiście przez cały dzień nie jesteśmy w stanie rozmawiać o niczym innym, wieczorem gromadzimy się na Eucharystię, oczywiście wszyscy już znają wiadomość z mediów, Paweł (ojciec tej rodziny z Lublina) przed liturgią jeszcze opowiada więcej o osobach, które zginęły i jednej Hiszpance wyrywa się spontanicznie (mało po chrześcijańsku ale szczerze): „To tylu waszych porządnych ludzi zginęło, a ten nasz Zapatero tyle lata i nic„. Jako porządny faryzeusz udaję oburzonego i mówię, że Zapatero też jest do ocalenia, na co ona mi odparowuje: „To niech Pan Bóg się nad nim zmiłuje, ale czy ty wiesz, ilu ludzi w Hiszpanii przez niego wchodzi na drogę do piekła?” Następnego dnia rano wg planu wracam samolotem do Warszawy i oczywiście pierwsze kroki kieruję na Krakowskie Przedmieście, a za tydzień jadę do Krakowa na pogrzeb Pary Prezydenckiej. W pierwszym momencie naiwna nadzieja, że to wydarzenie będzie jakimś katharsis naszego życia publicznego, niestety nadzieja niemal od razu zweryfikowana przez nikczemne gry grup trzymających władzę i medialnego mainstreamu, aż do tej pory (najnowsza medialna wrzutka o rzekomych nowych odczytach z kokpitu oczywiście tylko przez czysty przypadek zbiega się czasowo z premierą książki Jürgena Rotha „Tajne akta S” i z końcówką kampanii prezydenckiej i nie ma z tym najmniejszego związku).

Ktoś mógłby zauważyć, że skoro zrobiłem wpisy blogowe o Krystynie i ks. Ryszardzie, to czemu na blogu nic nie wspomniałem najpierw o Staszku, potem o Smoleńsku. Jedno i drugie za mocno mnie wtedy walnęło, nie potrafiłem. Inaczej było kiedy rok później umierał o. Piętka, jego odejście nie było nagłe.

Tak więc 5 lat temu Wielki Post i Oktawa Wielkanocy potężnie naznaczone eschatologicznie. Zresztą, jak najbardziej zgodnie z duchem tych momentów liturgicznych. My czasem zupełnie bez sensu szatkujemy misterium chrześcijańskie i przyklejamy poszczególne tematy do okresów i świąt roku liturgicznego jakby tylko z nimi były związane. Tymczasem to nie tak. Okresy liturgiczne i święta to jakby różne drzwi przez które wchodzi się do tej samej komnaty, którą jest całe i niepodzielne misterium Chrystusa. Eschatologia to nie tylko Adwent. Wielkopostne nawrócenie ostatecznie ma sens tylko w perspektywie życia wiecznego. Wielkanoc to nasz udział w życiu Chrystusa zmartwychwstałego i żyjącego na wieki, a więc jest ona par excellence eschatologiczna.

Za Staszka i za wszystkie zmarłe osoby, wspomniane w tym wpisie:

Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. Requiescant in pace. Amen.