I Prefacja o Wniebowstąpieniu

Oficjalny polski przekład: Albowiem Pan Jezus, Zwycięzca grzechu i śmierci, wstąpił (dzisiaj) do nieba Król chwały, którego podziwiają Aniołowie. On jest Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, Sędzią świata i Władcą stworzenia. Wstępując do nieba nie porzucił nas w ludzkiej niedoli, lecz jako nasza Głowa wyprzedził nas do niebieskiej ojczyzny, aby umocnić naszą nadzieję, że jako członki Mistycznego Ciała również tam wejdziemy.

Oryginał łaciński: Quia Dominus Iesus, Rex gloriae, peccati triumphator et mortis, mirantibus Angelis, ascendit (hodie) summa caelorum, Mediator Dei et hominum, Iudex mundi Dominusque virtutum; non ut a nostra humilitate discederet, sed ut illuc confideremus, sua membra, nos subsequi quo ipse, caput nostrum principiumque, praecessit.

Pochodzenie: To jest nowa prefacja, ułożona w ramach posoborowej reformy liturgii, natomiast została w znacznej mierze skomponowana z fraz zaczerpniętych z trzech prefacji o Wniebowstąpieniu w Sakramentarzu leoniańskim (= Sakramentarz z Werony, ok. 560/590 r.), – Ve 176, 177 i 183:

– „Rex gloriae”, „mirantibus Angelis”, „Dominusque virtutum” – Ve 177;

–  „Mediator Dei et hominum”, „a nostra humilitate discederet” – Ve 176;

– „membra (…) subsequi”, „caput nostrum principiumque praecessit” – Ve 183.