sacrum i banał

Zastanawiamy się często (na łamach gazet, na portalach internetowych i w telewizji, a czasem w naszych rozmowach) czy współczesny Kościół przeżywa lub nie przeżywa swego kryzysu. Punkt patrzenia jak mówi przysłowie zależy od punktu siedzenia i też tak jest gdy patrzymy na obecną sytuację Kościoła w Polsce, w Europie czy na całym świecie. Jedni mówią powołując się na socjologów, że tego kryzysu nie ma, a ci, którzy zajmują się filozofią stwierdzają, że jednak jest. Prawdą jest, że jest w Europie coraz mniej powołań, że kościoły pustoszeją, a chrześcijaństwo czy Kościół, a więc nauka Jezusa nie staje się już punktem odniesienia i źródłem moralności. Państwa nie liczą się z Kościołem. Bolesnym faktem są liczne prześladowania i statystki z tym związane głoszące, że co 3 minuty ginie chrześcijanin za wiarę, za to że wierzy w Jezusa. Jednak z drugiej strony trzeba nam popatrzeć szczerzej i zobaczyć nieprawdopodobny wzrost powołań w Ameryce Południowej czy w Indiach lub Filipinach. Nie sposób zauważyć głębszej refleksji nad myślą Kościoła i rozwijającej się teologii. Nie można nie zauważyć rodzących się jak grzyby po deszczu wspólnot z radykalnym programem życia. Wszystko zmierza może nie na ilość, ale na jakość.

Jednak kryzys w Kościele jest. Miejscem tego zjawiska nie jest rosnące pogaństwo, a nawet nie rozluźnienie moralności, czy nawet nie profanum, ale to, że sacrum, które zostało powierzone Kościołowi przez Boga, a więc On sam podawany i przedstawiany jest w kategorii banalności. To co nam grozi to banał. Nie ma nic gorszego jak taka powszedniość, obojętność, wypalenie i banał. Ten banał zatacza coraz to większe kręgi. Wkrada się w życie Kościoła, w bardzo inteligentny sposób. O. Jan A. Kłoczowski OP, który jest autorem tego skrótu myślowego na koniec spotkania stwierdził, że Jezus błogosławił dzieci a nauczał dorosłych. Obecnie Kościół w wielu rzeczywistościach swej działalności robi zupełnie na odwrót- błogosławi dorosłych a naucza dzieci. A gdzie się podziała katecheza dorosłych? Do dzieci mówi się infantylnie, a katechiści czy kaznodzieje robią z siebie pajaców, by zaimponować, by być fajnym, wpożo itd. Warto się zapytać jak wyglądają nasze liturgie?

Powtórzę tu za prof. Gadaczem, który zapożyczył myśl od ks. Franciszka Blachnickiego, że odnowa Kościoła zaczyna się od odnowy liturgii. Chcąc komuś opowiedzieć o Bogu, trzeba go najpierw przyprowadzić na liturgię, która znów powinna być sama w sobie najpiękniejszą katechezą o Bogu-Miłości.

Kiedyś zapytano pewnego człowieka dlaczego chodzi do kościoła dominikanów na Mszę – odpowiedział, że jego główną motywacją było to, że widział ludzi, którzy z liturgii sprawowanej w tym kościele krakowskich dominikanów, wychodzili uśmiechnięci. On wtedy zobaczył i uwierzył, że oni spotkali się tam z żywym Bogiem.

Niedawno uczestniczyłem w rekolekcjach akademickich, które głosił w kościele jezuitów o. Tomasz Rojek OP. Różne głosy wędrowały po Toruniu o tych rekolekcjach. Ja osobiście uważam je za jedne z lepszych w jakich uczestniczyłem w moim życiu. Treść OK. Ale najważniejszym argumentem były dla mnie uśmiechnięte twarze wychodzących ludzi z kościoła. Dlaczego? Bo ktoś powiedział im Dobrą Nowinę!
Bóg ofiarował nam wielki skarb-jak ja go przekażę światu?