Zaczął on wolać: „Czego chcesz od nas Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy duch nieczysty zaczął nim miotać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej. (Mk 1.21 – 28)

Tyle razy słyszałem, czytałem i medytowałem ten fragment. Wyświechtał się, treść tak dobrze znana, że niezauważalna. Żadnej podniety dla myśli. I tylko to: „zdumiewali się” jeszcze słyszę. Tak przeżyć świeżość tego zdumienia! To zaparcie tchu w piersiach, ogarniający podziw, entuzjazm. Czy medytując mogę stworzyć w sobie środowisko, by to przeżycie się zjawiło? Żadnych manipulacji na emocjach. Raczej pytanie. Co jest przedmiotem tego zdumienia? Szansą na to, by stać się jednym z tego tłumu zdumionych, jest rozpoznać to, co ich do głębi porusza. Nad tym medytować. Wyczuwam, co ich zdumiewając zachwyca. Władczość Jezusa.

Trzeba rozmyślać nad władczością jako jednym z ludzkich przymiotów. Trzeba rozmyślać nad władczością Jezusa. Niełatwe. Człowiek władczy, to znaczy jaki? Co odpowiedziałbym, gdyby mi ktoś zadał takie pytanie? A gdybym odwrócił je od siebie i skierował do tych, którzy czytają mój blog? Czy wspólnie moglibyśmy skonstruować na nie odpowiedź? Gdyby się udało, to może przynajmniej niektórzy z nas podzieliliby ten entuzjazm z synagogi w Kafarnaum.

Komentarz pochodzi z archiwum blogowych komentarzy niedzielnych prof. Mariana Grabowskiego.

Scena tajemnicza, która wielu egzegetom spędzała i spędza sen z powiek. Każdego czytelnika dbałego o psychologiczną prawdę narracji musi zastanowić raptowna zmiana nastroju słuchaczy Jezusa – od podziwu i akceptacji do morderczego gniewu. 

none