Zmiana terminu prób i o zdradliwym „et”

A warto. Dziś na przykład mogliśmy doświadczyć jak karkołomne bywa przejście między mądroścą a językiem, szczególnie, jeśli mądrość kończy się kwartą w dół a przed językiem jest zdradliwe "et" z kwintą w górę. Bolało.

Po łacinie ten łamacz głosów brzmiał tak: "Os justi meditabitur sapientiam et lingua ejus loquetur judicium". Tłumaczy się to jako: "Usta sprawiedliwego ćwiczą się w mądrości i język jego wypowiada to, co sprawiedliwe". Ten piękny cytat z psalmu stanowi część responsorium z mszy uroczystej ku czci św. Dominika. Piękny, prosty a takie małe "et" krwi potrafi napsuć.

Na szczęście werset: "Prawo Boga jego w jego sercu i nie chwieją się (dosł.: nie podstawiają sobie nawzajem nogi) jego kroki" był już prostszy, nie mówiąc o tym, że i tak zaśpiewa go solista. Reszta scholi najwyżej mu poburdoni (pomruczy) starając się nie obniżyć zanadto mruczeniem tonacji. 

Prześpiewaliśmy więc responsorium, werset z "alleluja" i introit (pieśń na wejście). Na razie to oswajanie się z melodią, chwytanie rytmu i wsłuchiwanie się w siebie po miesiącach przerwy wakacyjnej. Plan nauczenia sie części mszy o św. Dominiku w każdym razie póki co konsekwetnie realizujemy, nawet jeśli próbę zaczęliśmy responsorium o św. Franciszku. Bardziej skomplikowane, niż "Dominikowe", ale paradoksalnie łatwiejsze. W treści skupione na tajemnicy współuczestniczenia w krzyżu, ponieważ Franciszek był stygmatykiem. W tekstach na uroczystość św. Dominika podkreślana jest mądrość i słowo. I droga. A wszystko związane prostą melodią, przez to nieco surową. Co nie znaczy, że nie ma w niej bogactwa – jest uroczysta na sposób romańskich budowli, eleganckich w swojej prostocie.

Nosi w sobie godnie ciężar słowa.

Za tydzień zapewne utrwalenie i ciąg dalszy – w dole kartki z neumami z pewną taką nieśmiałością, bo jedynie dwiema liniami, zapowiada się sekwencja.