Komentarz na święto św. Benedykta

Antyfona na Komunię

Zaprawdę powiadam wam: * Wy, którzy opuściliście wszystko i poszliście za Mną, * stokroć tyle otrzymacie i posiądziecie życie wieczne.

Modlitwa po Komunii

Boże, nasz Ojcze, w Najświętszym Sakramencie otrzymaliśmy zadatek życia wiecznego, † pokornie Cię prosimy, abyśmy posłuszni wskazaniom świętego Benedykta, wiernie służyli Tobie w modlitwie * i gorąco miłowali braci. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Komentarz do modlitwy po Komunii:

Modlitwa po Komunii nawiązuje najwyraźniej do r. 72 benedyktyńskiej Reguły. Nie narusza przez to bynajmniej tradycyjnych kadr liturgicznych. Zgodnie z wyrażeniem, spotykanym w prastarych sakramentarzach (np. w modlitwie pokomunijnej na piątek po II niedzieli Wielkiego Postu) przyjętą Komunię określa jako zadatek życia wiecznego. Gdy o tym pamiętamy, nie zacieśniamy swojego rozumienia, wręcz przeciwnie, rozszerzamy perspektywy duchowe i nie zapoznajemy eschatologicznego sensu mszy św.

Potem zgodnie z zaleceniami św. Benedykta, uwidocznionymi w jego regule, usposabiamy się do tego, aby przykładać się do dzieł Bożych. Chodzi znów o to opus Dei, które mu tak bardzo leżało na sercu. Tym hasłem, jak wiemy, zdołał rzeczywiście natchnąć wielu swych uczniów i duchowych synów. Także i my mamy obecnie przyjąć to hasło z jego rąk.

Żebyśmy jednak, przyjmując je, nie pojmowali chimerycznie i nie pogrążali się w złudzeniach, o które w życiu religijnym nie trudno, oracja zwraca uwagę na moment bardzo ważny. Opus Dei można urzeczywistniać harmonijnie wtedy, gdy otacza go atmosfera zaufania i miłości. Nie zrealizujemy go we właściwej mierze, jeśli nie przyłożymy się zarazem do tego, aby swych braci naprawdę miłować. W tym względzie nikt nie wytycza nam granic. Tekst liturgiczny mówi dlatego wyraźnie o miłości intensywnej, owocującej gorliwością. (ks. Henryk Fros, Wprowadzenie do mszy o świętych, Warszawa 1982, s. 34-35)