3. Prefacja na Msze za nowożeńców

Oficjalny polski przekład: „Ty zechciałeś obdarzyć człowieka, stworzonego z Twej ojcowskiej dobroci, taką godnością, że w małżeńskiej wspólnocie życia utrwaliłeś prawdziwy obraz Twojej miłości. Z miłości bowiem stworzyłeś człowieka i ciągle go wzywasz, aby się kierował jej prawami, bo chcesz mu dać udział w Twojej wiecznej miłości. Święty sakrament małżeństwa, który jest znakiem Twego umiłowania, uświęca wzajemną miłość ludzką, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

Oryginał łaciński: „Qui hominem pietatis tuae dono creatum ad tantam voluisti dignitatem extolli, ut in viri mulierisque consortio veram relinqueres tui amoris imaginem; quem enim ex caritate creasti, eum ad caritatis legem vocare non desinis, ut aeternae tuae caritatis participem esse concedas. Cuius connubii sancti mysterium dum tuae dilectionis signum exsistit, amorem sacrat humanum: per Christum Dominum nostrum”.

Pochodzenie: To jest nowa prefacja, ułożona w ramach posoborowej reformy liturgii. Jej podstawą jest biblijna teologia małżeństwa jako obrazu miłości Boga, przy czym nie ma tu wprost odniesień do chrystologicznej i paschalnej teologii Pawłowej. Źródłem inspiracji są bardziej teksty starotestamentalne, w których relacja Boga i Jego ludu ukazana na wzór relacji małżeńskiej.