100=280

Mieliśmy dziś dzień skupienia czy raczej dzień wspólnoty. Był czas na wymianę zdań po lekturze ważnych punktów z akt ostatniej kapituły generalnej. Były wspomnienia z wakacji. Obiad – dzieło jednego z dwóch neoprezbiterów, o. Pio. Był różaniec i oczywiście msza święta. Zgodnie z tutejszym zwyczajem wieczorna msza w sobotę jest odprawiana z formularza sobotniego. Po nieszporach, jak w każdą sobotę, oprócz procesyjnych antyfon, także śpiewana po łacinie litania loretańska oraz śpiew Inviolata.

Kiedy staliśmy przed mszą w zakrystii, od razu rozpoznałem, na jaką melodię gra preludium nasz organista i jaka to pieśń będzie za chwilę śpiewana. O tej melodii pisałem tu swego czasu. Ku wielkiej mojej uciesze, pieśń znana jako Old Hundred (w czeskim śpiewniku na stronie 280), została wykorzystana jako tzw. pieśń mszalna, a więc śpiewana jako introit, offertorium, communio i na zakończenie. Tutaj często w ten właśnie sposób używa się pieśni, przy czym wiele z nich ma w śpiewniku wyraźnie oznaczane, które zwrotki są śpiewane w którym momencie mszy św. Zdarza się zresztą, że zwrotka zawierająca słowo alleluja albo specjalna pieśń z tym słowem jest stosowana jako śpiew przed Ewangelią. Wracając do dzisiejszej pieśni, radością było nie tylko samo obcowanie z tą piękną i starą melodią. Były dwa dodatkowe powody do szczęścia: wspaniałe preludia, interludia i postludia pana Chaloupskiego (na komunię, pomiędzy zwrotkami, zabrzmiało coś w rodzaju fugowanych preludiów chorałowych), oraz tekst czeskiej pieśni, będący rozważaniem Mt 7, 7-14. To ostatnie przywiodło mi na myśl ulubioną pieśń wspólnoty opisanej (i pokazanej) w Uczcie Babette, bo i tam była mowa o tym, że Bóg daje swoim dzieciom dobre dary. Takim darem był dla mnie ten dzisiejszy dzień, a w nim wspaniała pieśń.