10 kwietnia

W piątą rocznicę tragedii smoleńskiej przytaczam poruszający wiersz mego brata Tadeusza, napisany krótko po tym fakcie. Wiersz opublikowany w tomiku: Tadeusz Zachara, Wiersze stare i nowe 1979-2010, Wrocław 2010, s. 64-65.

10 kwietnia

Stało się
a może jednak nie
może spróbować zamknąć oczy
zasnąć i obudzić się po złym śnie
Stało się
jak obuchem w głowę
drży jeszcze ostatni akord
niedokończonej symfonii
w mglistym powietrzu dopala się
ostatni znicz
Stało się
tego filmu nie puści już nikt
w odwrotną stronę
wylądowali
na miejscu przeznaczenia
Stało się
tajemnicę zabrali ze sobą
do zatrzaśniętych trumien
czarna skrzynka czarna łubianka
dochowa milczenia niezawodnie
i milczeć będą drzewa
które to widziały
Stało się
trafiony odłamkiem uśpiony żubr
otwiera szeroko oczy ze zdumienia
ryk uwiązł mu w gardle
zbiera się do galopu
w swoją ostatnią szarżę

kwiecień 2010

p.s. Tutaj ten sam wiersz w wykonaniu Autora w programie „Artyści o Smoleńsku” w 2012 r.:

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij