1. Prefacja o zmarłych

Oficjalny polski przekład: „W Nim zabłysła dla nas nadzieja chwalebnego zmartwychwstania i choć nas zasmuca nieunikniona konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności. Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie”.

Oryginał łaciński: „In quo nobis spes beatae resurrectionis effulsit, ut, quos contristat certa moriendi condicio, eosdem consoletur futurae immortalitatis promissio. Tuis enim fidelibus, Domine, vita mutatur, non tollitur, et, dissoluta terrestris huius incolatus domo, aeterna in caelis habitatio comparatur”.

Pochodzenie: Mszał Piusa V pierwotnie nie miał własnej prefacji o zmarłych. Ta prefacja pochodzi z Mszału paryskiego z 1738 r. (jeden z tzw. neogallikańskich mszałów francuskich), do Mszału rzymskiego wprowadził ją w 1919 r. Benedykt XV. Wersja z Mszału rzymskiego minimalnie różni się od tej z Mszału paryskiego:

– zastąpienie „resurrectionis concessisti” przez „resurrectionis effulsit”;

– zastąpienie „ut, dum naturam contristat” przez „ut, quos contristat”;

– zastąpienie „fidem consoletur” przez „eosdem consoletur”;

– zastąpienie „huius habitationis domo” przez „huius incolatus domo”.

Mszał Pawła VI przejął bez zmian wersję wprowadzoną przez Benedykta XV. Prefacja z Mszału paryskiego powstała najpewniej w XVIII w., częściowo z inspiracji prefacjami za zmarłych z Suplementu św. Benedykta z Aniane do papieskiego Sakramentarza gregoriańskiego (ok. 810/815 r.) – Sp 1733 i 1736, zwłaszcza frazy „futurae immortalitatis” i „vita mutatur, non tollitur”. Źródłem inspiracji jest oczywiście także tekst Pawłowy 2 Kor 5, 1-7.